Co oznacza życiowe powołanie?

Powołanie jest myślą opatrznościową Stwórcy względem każdej osoby, jest Jego IDEĄ-PROJEKTEM, jakby pewnym marzeniem w sercu Boga, ponieważ los stworzenia leży Mu na sercu. Powołanie jest Boską propozycją do zrealizowania, jest jedyne, jednostkowe i niepowtarzalne.
Powołanie osobiste to "konkretna propozycja Boga, Jego plan względem Ciebie. Nie jest on jednak bezwzględnym rozkazem, który musisz posłusznie przyjąć i wykonać, ale jest darem kochającego Boga, wymagającym jednak z twej strony pozytywnej odpowiedzi i realizacji". Dar dany i zadany.

Bóg woła - do zbawienia, do szczęścia, do nieba, do siebie! Czeka na końcu drogi - tak wierzymy - ale... różne drogi prowadzące do celu:


RODZINA

Wiara i miłość: dla Jezusa i z Nim
Wolność wyboru: "Jeśli chcesz..."

Krzyż i Radość
Ryzyko
Wierność
Dla bliskich: mąż, dzieci,
rodzice, inni
Codzienne obowiązki

Własne uświęcenie przez troskę o rodzinę

   

ZAKON

Wiara i miłość: dla Jezusa i z Nim
Wolność wyboru: "Jeśli chcesz..."

Krzyż i Radość
Ryzyko
Wierność
Dla wielu nieznanych

Różne posługi (charyzmaty zakonne)

Uświęcenie źródłem posługiwania i celem ("ora et labora")

   

SAMOTNOŚĆ

Wiara i miłość: dla Jezusa i z Nim
Wolność wyboru: "Jeśli chcesz..."

Krzyż i Radość
Ryzyko
Wierność
Dla wielu... wybranych

Samodzielny wybór służby (posługi)

Troska o własne uświęcenie przez służbę dla innych



W jaki sposób Bóg powołuje?

Jest to NAJPIEKNIEJSZA TAJEMNICA DUSZY!!! Różne są drogi, którymi wchodzi w nasze życie łaska Boża. Bóg posługuje się OSOBAMI lub WYDARZENIAMI, które decydująco wpływają na wybór danej drogi życiowej (powołania indywidualnego).

- Nie ma uniwersalnej recepty dla wszystkich
- Nikt nie jest zwolniony z trudu poszukiwania, pytania, dorastania
- Nikt nie podejmie decyzji za Ciebie
- To jest (w dobrym znaczeniu) Twoja sprawa

Aby rozpoznać własne powołanie, trzeba:

1. Znać siebie (swoje zalety, wady, potrzeby, charyzmaty, ...)

2. Znać własne możliwości realizacji własnego życia ( Bóg powołując daje łaski potrzebne do wypełnienia powołania - uzdolnienia fizyczne, psychiczne, intelektualne, moralne, duchowe - np. umiłowanie modlitwy - jeśli brakuje i nie można ich wypracować, powołanie jest iluzją, np. człowiek, który mdleje na widok krwi, nie może być lekarzem, niewidomy nie może być kierowcą, ktoś z zaburzeniami fizycznymi nie może być księdzem, kto nie modli się nigdy lub rzadko nie może iść do klasztoru kontemplacyjnego - logiczne, ale niełatwe w odkrywaniu i przyjmowaniu).

3. Znać (rozpoznawać) motywację: dlaczego chcę wybrać taką drogę?

4. Rozmawiać z zaufanymi ludźmi o sobie, o swoich pragnieniach, motywacjach, planach...

5. Pytać Boga i szukać Jego Woli-modlitwa (On wie, co jest dla Ciebie najlepsze).


Niektóre znaki powołania zakonnego:

1. Pragnienie życia zakonnego wraz z przekonaniem, że Pan wzywa. Pragnienie to odczuwa się najczęściej, gdy panuje w duszy spokój, zwłaszcza po Komunii św., w czasie rekolekcji, w czasie modlitwy osobistej.

2. Coraz silniejsze pragnienie modlitwy i spraw Bożych, połączone z tęsknotą za życiem ukrytym i pragnieniem silniejszego zjednoczenia się z Bogiem.

3. Niewystarczalność świata wraz z przekonaniem, że nie jest on zdolny nigdy w pełni zadowolić duszy.

4. Lęk przed grzechem, w który tak łatwo wpaść i pragnienie uniknięcia niebezpieczeństw i pokus światowych.

5. Znakiem powołania bywa u niektórych obawa, że Pan Bóg ich wzywa. Modlą się, żeby tak nie było, a jednak tej myśli pozbyć się nie mogą.

6. Gorliwość o dobro dusz. Głębsze zrozumienie wartości duszy nieśmiertelnej i pragnienie przyczynienia się do ich zbawienia.

7. Pragnienie poświęcenia całego swojego życia Panu Bogu.

8. Pragnienie zadośćuczynienia za własne grzechy, lub grzechy drugich.
Chęć uniknięcia pokus, którym nie mamy siły się oprzeć.

9. Pragnienie zachowania dziewictwa.

10. Szczęście, które przynosi myśl o życiu zakonnym.

11. Pragnienie poświęcenia siebie, opuszczenia wszystkich dla miłości Chrystusa, a nawet cierpienia dla Niego.

12. Gotowość przyjęcia jakiegokolwiek stanowiska w zakonie.