1. ROZEZNAWAĆ

- ZNACZY POZNAĆ, ZROZUMIEĆ, ZAAKCEPTOWAĆ I DZIAŁAĆ !

Rozeznanie jest próbą odkrycia drogi, którą Bóg przygotował dla człowieka i którą chce go prowadzić aż do wiecznego szczęścia. Poznanie Bożego planu możliwe jest w Chrystusie, przez którego człowiek został powołany i został obdarzony możliwością odczytywania drogi Bożego prowadzenia. Zakłada ono umiejętność rozróżniania prawdy od fałszu; dobra od zła, gdzie człowiek pyta czego od niego chce Bóg. Chrystus daje przykład do naśladowania oraz jest Dawcą łaski, dzięki której człowiek zdolny jest do podjęcia i spełnienia postawionych zadań, do odpowiedzi pełnej ufności. Jednak Boże zamiary są zawsze propozycją i rodzajem zaczynu, które zakłada współpracę człowieka. Te dwa nierozłączne elementy powołania: darmowy dar Boga i odpowiedzialna wolność człowieka. Powołanie jest aktem miłości Boga, który wzywa i człowieka, który na tę miłość odpowiada również miłością.
Chodzi o rozeznanie prawdziwej intencji, gotowości do pójścia za Bożym wezwaniem bez oglądania się wstecz (por. Łk 9, 62).

2. CZYTANIE ZNAKÓW !

Potrzebny jest czas, by odczytać znaki, przyjąć motywację, by ustalić właściwą hierarchię wartości, co jest rzeczywiście ważne, a co drugorzędne. Człowiek potrzebuje mądrości, codziennej modlitwy i medytacji Słowa Bożego, by głębiej rozpoznawać wolę Boga. Gotowość służenia i wyrzeczenie się siebie to fundamentalna postawa człowieka, który pragnie wypełniać wolę Boga.

Rozeznanie dokonuje się dwutorowo: ze strony powoływanego i ze strony Kościoła. Ze strony powoływanego, chodzi o uświadomienie sobie wewnętrznego wezwania przez Boga, zestawienie go z wydarzeniami, świadectwami, które osoba dostrzega w sobie i wokół siebie. Konieczna jest odkrycie w sobie motywacji najważniejszej, jaką jest pragnienie bliskiej relacji z Bogiem, prowadzące do służby Bogu w Jego Kościele.

Ze strony Kościoła, rozpoznanie i potwierdzenie powołania dokonuje się poprzez towarzyszenie kierownika duchowego oraz akceptację przez sprawujących władzę (Przełożony Zakonu, Zgromadzenia, Seminarium...). Rozeznaje się głównie głębię motywacji kandydatów do życia zakonnego i ich zakorzenienie w relacji z osobowym Bogiem.
Ważnym wymiarem do rozeznania jest rozwój dojrzałości duchowej i emocjonalnej. Nie bez znaczenia są również zdolności intelektualne.

3. ETAPY ROZEZNANIA POWOŁANIA !

W procesie rozeznawania powołania można wyróżnić cztery etapy, które stają się doświadczeniem osoby powoływanej. Podział ten ma charakter bardziej teoretyczny, w praktyce odkrywania powołania bowiem, ściśle się ze sobą łączą.

I. Pierwszym etapem jest zbieranie i uświadamianie sobie informacji o swoim powołaniu. Osoba, która pragnie realizować powołanie przygląda się dotychczasowej drodze swego życia, by odszukać w niej elementy działania Boga, które świadczyłyby o Jego wezwaniu. To rozmyślanie winno być poddane modlitwie, zdaniu się na Ducha Świętego. To etap wchodzenia "w samego siebie", odkrywania prawdy o sobie, uznawania swego grzechu, własnej niegodności, jak również uświadamiania tożsamości dziecka Bożego, zobaczenia Jego darów i działania we własnej historii życia. Rozeznawanie powołania należy zatem rozpocząć od uporządkowania własnego życia według nauki Chrystusa, z uwzględnieniem osobistych możliwości, aktualnych problemów. Powinien w tym towarzyszyć spowiednik, kierownik duchowy.

II. Drugi etap to analiza zebranych danych, wyciągnięcie wniosków. Jest to w dalszym ciągu czas pracy duchowej, czas rozmyślania, medytacji, modlitwy. Dobrze jest kiedy rozeznający podejmuje współpracę z kierownikiem duchowym. Wraz z kierownikiem powoływany może podjąć cykl rozmyślań nad swoim powołaniem w świetle Ewangelii i tradycji życia duchowego. Człowiek pyta sam siebie i pyta Boga jakie są racje, by odpowiedzieć na powołanie "tak" i jakie są racje, by odpowiedzieć "nie". W czasie modlitwy człowiek przedstawia Bogu owe racje, a zarazem otwiera się na przyjęcie nowych. Modlitwa i otwarcie się na działanie Ducha Świętego jest przejawem szukania i znalezienia woli Bożej.

III. Trzeci etap, to wybór wstępnych rozwiązań, etap wstępnych decyzji, który zakłada możliwość popełnienia błędu, pójścia za własnym emocjonalnym. Następuje ocena wartości, która uznaje dobro wyboru, bądź prowadzi do zdemaskowania pozornego dobra. Na tym etapie bardzo potrzebna jest wewnętrzna wolność wobec podejmowanej decyzji. Warto, by także na tym etapie osoba rozeznająca zasięgnęła opinii osoby odpowiedzialnej za powołania, stałego spowiednika bądź kierownika duchowego. Na tym poziomie rozeznawania zaleca się szerokie spojrzenie na różne rozwiązania dotyczące własnego życia. Podejmowana decyzja staje się wówczas wolna, kiedy zostaje poddana próbie nowego spojrzenia.

IV. Ostatni etap to podjęcie ostatecznej decyzji powołaniowej. Tym wyborem może być albo pójście drogą rad ewangelicznych albo zrezygnowanie z myśli o niej i podjęcie dalszego trudu poszukiwania własnego powołania życiowego. Człowiek rozeznający powinien mieć odwagę podjęcia decyzji, która staje się swoistym ryzykiem. Decyzji, która go kosztuje, która domaga się przepracowania swojego dotychczasowego stylu życia. Przedstawiony tutaj schemat nie wyczerpuje ani wszystkich możliwości, ani też nie jest jedynym istniejącym podziałem gdy chodzi o etapy w rozeznawaniu powołania. Każde powołanie jest wyjątkowe, stąd też różne drogi jego odczytywania. Nie każdy przechodzi przez dokładnie takie same etapy decyzji. Powołanie jako bardzo indywidualna sprawa, nie może być ujęte całkowicie w struktury, jednakże pewne formy rozeznawania powinny przeprowadzić wszystkie osoby, które pragną rozeznać dar powołania.

4. PEWNOŚĆ DECYZJI !

Pewność decyzji oznacza zaufanie Bogu i sobie. Jest to jednocześnie pewnego rodzaju ryzyko, które człowiek w sposób wolny podejmuje. Wybór drogi życiowej jest wyborem dynamicznym, wyborem, który jest ciągle uaktualniany. Wraz z elementem zaufania Bogu występować powinien element wierności podjętemu wyborowi. Ważnym jest świadomość mogących wystąpić kryzysów, zniechęceń, które to nie staną się w przyszłości zakwestionowaniem ostatecznego wyboru, a staną się sposobnością do podjęcia trudu rozwoju swego powołania

5. ŁASKA POWOŁANIA !

Powołanie jest zawsze łaską, aby ją zatem odczytać trzeba wejść w "logikę" tejże łaski.
Oznacza to, że trzeba wejść w przestrzeń wiary, otworzyć się na Bożą miłość.
Modlitwa jest przestrzenią spotkania z Chrystusem, Dawcą powołania. Jest niezbędna, aby człowiek był prawdziwie otwarty na Ducha Świętego. Chodzi o stanięcie w prawdzie przed Bogiem oraz postawienie sobie i odpowiedzenie z otwartością i szczerością serca na pytania dotyczące: przeszłości - "co się zdarzyło?", teraźniejszości - "jak jest?", oraz pytania, które wybiega w przyszłość - "co dalej?". Spotkanie z Bogiem i z Jego Słowem zawartym w Biblii jest konieczne do odkrycia własnego życiowego powołania, a w przyszłości do wierności pierwszej decyzji.

W czasie tego procesu, odkryć można sprzeczne tendencje, które mogą tkwić w człowieku; jego życiowe zranienia, które jeśli są uświadomione także mogą być pomocne w rozeznaniu drogi życia. W dalszym etapie, odkrycie to pozwoli przepracować niedojrzałe elementy decyzji. Jeśli mają miejsce nierozwiązane problemy osobiste, rozeznanie powołania może być poważnie utrudnione. Istotna jest postawa wobec urazów przeszłego życia.

Ważny jest klucz w jakim rozeznający powołanie interpretuje swoje życie - łaski czy też narzekania. Chodzi o nabycie postawy aktywnej i kreatywnej wobec wydarzeń negatywnych i szukanie sposobu inteligentnego sposobu wykorzystania także tych bolesnych doświadczeń. Poświecenie życia Bogu oznacza ofiarowanie Mu wszystkich jego aspektów, zarówno pięknych i radosnych jak i trudnych, pełnych bólu, z wiarą że On potrafi wszystko przemieniać na korzyść tych, którzy Go miłują.